आठवण

सकाळी अजितचा मेसेज आला. त्यात एक छोटी कविता होती. ती अशी...

काय असते आठवण?
पाण्याचा ओलावा की अमृताचा गोडवा,
अश्रुंची धारा की झोंबणारा वारा,
पावसाच्या थंड गारा की हा आसमंत सारा! काय असते आठवण?

नुकतेच गिरीश ओकांच्या छंदाबद्दल खुद्द त्यांच्या तोंडूनच ऐकलं होते. ते म्हणे फोनवर आलेल्या काव्यात्मक निरोपांना तश्याच प्रकारे उत्तर देतात. छंद आहे तो त्यांचा. मग काय!

इकडे मनास स्फूरण चढले आणि तिकडे हाती पेन चढले, शब्द कसे एकामागून एक लाईनीमधून आले... पहा तुम्हाला आवडतात का.

आठवण..

काय असते आठवण..
दारात उभी राहून पहायची वाट?
की सर्रकन येणा-या काट्याचा थरथराट..

काय असते आठवण..
पावलोपावली चुकणारा काळजाचा ठोका?
की मागेपुढे होणारा मनाचा झोका..

काय असते आठवण..
झेपावू पहाणा-या मनाचा झंझावात?
की तळमळत तळमळत काढलेली रात..

काय असते आठवण..
का असते ती अर्ध्या मिटलेल्या डोळ्यात?
का ती असते तडफड अडकलेल्या मासळीची जाळ्यात..

फारच गोंधळ शब्दांचा आणि इकडून तिकडून गोळा केलेल्या उपमांचा, येव्हढे सगळे केले तर मला आता वाटतयं गुपचूप करावी थोडी चोरी..

तर मग,
आठवणीबद्दल आठवता उपमा साठी आमची येईल
म्हणून म्हणतो,
दुधगांवकरांनी घ्यावी मंगेश पाडगांवकरांची स्टाईल

मग वाचा पुढे..

शेवटी वाटते,

आठवण म्हणजे आठवण म्हणजे आठवण असते
दशसहस्र क्षणांची व सहस्र प्रतिमांची अंतरी साठवण असते!

***